Een half jaar vrijwilligergezin bij het HLID
Elk jaar minimaal een week was mooi, maar niet voldoende. ‘Kun je niet wat langer gaan?’, was Tanja’s vraag waar het mee begon. Uiteindelijk zijn ze op 1 januari voor een half jaar vertrokken samen met hun zoon Thomas (13) en dochter Joanne (11). Eind juni zijn ze teruggekomen. Hoe is het gegaan?
Computernetwerk en multimedia
René: “Het was een zeer bijzondere tijd. Waar we voor kwamen, hebben we kunnen doen. Maar we hebben ook veel geleerd, over onszelf, maar ook over de diepere drijfveren van de medewerkers van het instituut en uiteindelijk ook over God.” René - in het dagelijks leven ICT-er - heeft zich voornamelijk gericht op verbetering van het computernetwerk en op het mogelijk maken van (live) uitzendingen om onderwijsmateriaal via multimedia te kunnen aanbieden aan 100.000-en doven in het Midden-Oosten. “Onderhoud blijft natuurlijk nodig, maar essentiële zaken als een stabiele stroomvoorziening zijn goed op orde.”
Trillingen
Naast het computernetwerk heeft René ook muziek gemaakt met de doofblinde kinderen. “Twee keer per week speelde ik piano met één van de doofblinde kinderen (met een restgehoor). We gingen samen op zoek naar trillingen, muziek, herkenning, ontspanning en ontdekking. Je kon zien dat ze ervan genoten. Jammer genoeg stopt het nu voor hen…”
Zachte groene kamer
Tanja heeft de kinderen zelf les gegeven, met enorme hulp van de scholen. “We zijn erg dankbaar voor de geweldige ondersteuning die we van de scholen gekregen hebben en dat ze de moeite genomen hebben om dit voor ons mogelijk te maken”, aldus Tanja. Naast het schoolwerk heeft ze een snoezelkamer gerealiseerd, waar de doofblinde kinderen veilig kunnen ontspannen en ontdekken. Voordat ze gingen, hebben ze geld opgehaald voor een aantal projecten. Met dat geld is voornamelijk de zogenaamde ‘zachte groene kamer’ mogelijk gemaakt. “Het duurde even voordat duidelijk werd wat er nodig was, maar we hebben met elkaar een ruimte kunnen maken die dagelijks gebruikt wordt en voor de doofblinde kinderen een toegevoegde waarde heeft”.
Lego en Loom
Beide kinderen hebben ook een eigen doel gerealiseerd. Thomas heeft 50 kilo Lego verzameld en dat aan de jongens van het internaat gegeven. Thomas: “Geweldig om te zien hoe blij ze ermee zijn. Ik heb ook veel met hen samen gebouwd.” Joanne heeft gekleurde elastiekjes (Loom) verzameld voor de meisjes van het internaat en Kumihimo (een soort vlechtkunst met touwtjes). Joanne: “De Kumihimo wordt nu zelfs gebruikt bij de meisjesberoepsopleiding!” Ze heeft ook nog eens haar moeder meegeholpen in de doofblindenunit. Beide kinderen zijn over naar het volgend schooljaar. En dat is best een prestatie. Rene:”Aan het eind misten we zeker op het gebied van wiskunde wel een docent. Maar over het algemeen is het erg goed gegaan.”
Missie
“Er is nog steeds heel veel werk te doen, maar we zijn ontzettend blij en dankbaar dat we deze stap konden zetten. We voelen ons gezegend en het heeft onze levens verrijkt, zeker om te zien hoe er wordt gewerkt vanuit een missie, waarbij elke dag gezocht wordt Zijn Wil te doen. Het is wel vreemd om nu weer in Nederland aan de slag te gaan. In Jordanië had je werk direct resultaat en nu is het vaak indirect, terwijl er meer middelen beschikbaar zijn. Dat houdt je relativerend. We blijven wel zoeken naar mogelijkheden om het HLID te helpen.”
Blog
Tijdens de voorbereidingen en hun verblijf heeft de familie een blog bijgehouden over hun belevenissen, met verhalen, foto’s en filmpjes. Want een half jaar is niet samen te vatten in enkel bericht. Dus als u meer wilt lezen, neem dan een kijkje op www.renekolsters.nl.
< Terug naar het overzicht
Tweet |